Наќшбозї дар либос ба ман замони њиндуњо, ковбойњоро ба хотир овард. Ин зану шавхарро хам осуда ва хам ба хаячон меовард. Бача духтарро дар оғӯш ба хона овард ва ӯ худро поин карда, бо даҳони пурқувваташ ба минати моҳирона шурӯъ кард. Духтарак пас аз он ки дар оғӯшаш ғусса карда, пойҳояшро паҳн карда, бори дигар ин корро мекард. Ҷинсӣ дар диван пас аз саҳнасозӣ муваффақ шуд.
Чӣ парасторе, ки бо чунин либос вай дар гирду атрофаш ҳамин тавр гаштугузор мекунад ва ман худам парастор мехостам. Марди баркамол медонад, ки кадом доя барои писараш дуруст аст. Дар ин чо хамаи чоххо кор мекунанд ва вай онхоро мохирона кор мекунад.