Барои ҳар се ҷинсӣ як озмоиши қувват буд ва ман метавонам бигӯям, ки ҳам малламуй ва ҳам брюнетка сазовори санҷиш буданд ва ба бача қобилияти хушнудии худро нишон доданд. Таассурот аз нооромии бача, ки ҳама сӯрохиро кор карда, ба гиряҳои фоҳишаҳо аҳамият надодааст. Позаи брюнетта бо пойҳояш ба боло аз ҳама бештар мутаассир буд - бо чунин осонӣ ва чолокӣ хари бача ҷараён мегирад ва хурӯс ҳадафи онро медонад.
Зан албатта ҷолиб аст, аммо хона хеле зебост. Шубхае на-дидааст, ки дар охир штаби азими хизматчиён, посбонхо ва ронандагон. Ва дар айвон бо маъшуқа чунин як хонуми сарватманд наметавонад берун равад - ҳамсояҳо хоҳанд дид! Ин хонумҳои сарватманд бо ошиқон дар меҳмонхонаҳо вомехӯранд ё дар байни кормандон ошиқ мешаванд. Барои он ки диққати зиёдро ба худ ҷалб накунанд ва аз мушкилоти нолозим канорагирӣ кунанд!